Ως Πολιτισμικά Τοπία ορίζουμε χώρους που η διαχρονική εγγραφή της ανθρώπινης δράσης και εμπειρίας πάνω τους διαμορφώνει σε τόπους. Στα οροπέδια της περιοχής διατηρούνται σήμερα κατασκευές και υπολείμματα που μπορούν να οδηγήσουν σε αναγνώσεις του τοπίου κρυμμένες με την πρώτη ματιά.

Στα Άνω Πεδινά τα πέτρινα σπίτια και τα δημόσια και εκκλησιαστικά κτίρια παραπέμπουν στα χρήματα που οι Ζαγορίσιοι έφεραν πίσω από την εργασία τους στα ξένα. Αλώνια και καλύβες μαρτυρούν ότι αυτός ο κάμπος παρήγαγε στο παρελθόν σιτηρά. Στέρνες για τη συλλογή νερού, αλλά και πηγάδια και λούτσες για το πότισμα των ζώων παραπέμπουν σε έναν τόπο όπου το νερό ήταν πάντα λιγοστό.

Γύρω από τα Άνω Πεδινά το χαρακτηριστικότερο είδος βλάστησης αποτελεί το πουρνάρι (Quercus coccifera), σε ένα τοπίο που διαμόρφωσε η μακρόχρονη ανθρώπινη παρουσία και η βόσκηση. Στον κάμπο, στα νότια του χωριού σπάνιες "σαβανικές" διαπλάσεις πεδινών δασών δρυός και εκτεταμένοι εποχιακοί υγρότοποι με περιοδικά κατακλυζόμενα υγρολίβαδα, τα οποία αποτελούν τον πλέον απειλούμενο τύπο οικοσυστημάτων της χώρας παραπέμπουν επίσης σε έναν τόπο σμιλευμένο από τη βόσκηση. Ταυτόχρονα βοσκούμενα μη τεχνητά βελτιωμένα χερσολίβαδα δημιουργούν ένα μωσαϊκό ψευδοστεπικών ξηρών λιβαδιών, ενώ οι αγροτικές ξηρικές καλλιέργειες, με κυρίαρχα είδη τα σιτηρά, εναλλάσσονται με ψυχανθή δημιουργώντας ένα μοναδικό συνδυασμό χρήσεων γης και ανθρωπογενών οικοσυστημάτων.