Στο Ζαγόρι, όπως άλλωστε και στον υπόλοιπο πλανήτη, θύλακες από αρχαία αιωνόβια άλση ή δάση διατηρούνται κοντά σε όλους τους οικισμούς. Τα δάση αυτά προστατεύονται εμέσω τοπικά προσαρμοσμένων συστημάτων διατήρησης, τα οποία στην πλειονότητα των περιπτώσεων σχετίζονταν με θρησκευτικού τύπου απαγορεύσεις. Τα ιερά αυτά δάση βρέθηκε να αποτελούν στην ουσία αυστηρά συστήματα ελεγχόμενης διαχείρισης με μεσολαβητή το θείο. Η διατήρηση τους συχνά ως σκοπό είχε τη φυσική προστασία του χώρου και τη διαφύλαξη των περιουσιών από φυσικές καταστροφές, όπως κατολισθήσεις, πλημμύρες και χιονοστιβάδες και τη διασφάλιση της συλλογικής χρήσης των φυσικών πόρων για την επιβίωση της Κοινότητας.

Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί στα Άνω Πεδινά το δάσος της μονής της Αγίας Παρασκευής, μέρος μόνο του οποίου γλίτωσε από την πυρκαγιά του καλοκαιριού του 2000. Αντίστοιχα στα Κάτω Πεδινά οι θέσεις Ανήλια και Μεγάλα Πουρνάρια αφιερωμένες αντίστοιχα στους ναούς του Αγίου Νικολάου και Αγίου Αθανασίου διατηρούν αρχαία γιγαντόκορμα πουρνάρια και σφεντάμια.