Το Ζαγόρι, αποτελεί μια ενότητα 45 χωριών με σαφή ιστορικά, πολιτισμικά γνωρίσματα και φυσικά γεωγραφικά όρια.

Το Ζαγόρι είναι ευρύτερα γνωστό για την πρόσφατη ιστορία του όπως αυτή αποτυπώνεται στο δομημένο περιβάλλον του και τους Ζαγορίσιους ξενιτεμένους του 18ου αιώνα που καζάντιζαν στην Πόλη, στη Μικρά Ασία, στη Βενετία, στην Κεντρική Ευρώπη, την Αφρική κι αργότερα την Αμερική, φέρνοντας πίσω στον τόπο τους μια πλούσια οικονομική, πνευματική και κοινωνική ζωή.

Οι διαφορετικές εθνοτικές ομάδες που ζουν ως σήμερα στην περιοχή αντιστοιχούν στο τοπίο με τις διαφορετικές ζώνες βλάστησης. Τα ορεινά λιβάδια των κορυφογραμμών αντιστοιχούν σε σκηνίτες μετακινούμενους κτηνοτρόφους που το χειμώνα έβρισκαν καταφύγιο στα ηπειρωτικά παράλια. Σήμερα πολλοί από αυτούς έχουν αγοράσει σπίτια εντός των οικισμών. Στις δασοσκεπείς εκτάσεις της λάκκας του Αώου και του Βάρδα ζουν εγκατεστημένοι Βλάχοι που ως σήμερα κυρίως με την υλοτομία. Στη ζώνη της δρυός στο τοπίο κυριαρχούν σήμερα απομεινάρια από την ενασχόληση με μια αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή που κάλυπτε τις ανάγκες της κάθε οικογένειας: αναβαθμίδες, λιθόχτιστα καλντερίμια, αλώνια, αχυροκαλύβες και εγκαταλειμμένα πλέον κλαδονομημένα δέντρα.

Από τις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο τα χωριά του Ζαγορίου, ακολουθώντας τη μοίρα της υπόλοιπης ορεινής Ελλάδας, σχεδόν αποψιλώθηκαν πληθυσμιακά. Οι κάτοικοί τους, που ξεπερνούσαν τους 25.000 στα μέσα του 19ου αιώνα συρρικνώθηκαν σε 3.740 στην απογραφή του 2011 κι η σημερινή εικόνα συνεχίζει να παρουσιάζει εικόνα εγκατάλειψης κι ερήμωσης. Ωστόσο τελευταία έχουν κάνει την εμφάνισή τους κάποια μικρά δείγματα ανάκαμψης, καθώς ο τουρισμός έχει δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και φαίνεται να αποτελεί μια καινούργια προοπτική για τους εναπομείναντες κατοίκους.